Haiku 243

Koniec wojny -
nad Auschwitz-Birkenau
czyste niebo

22.03.2020 r.

Haiku 242

Gdzie jesteś słowiku?
twoją gałęzią
kołysze wiatr
.
Gdzie jesteś słowiku?
twoją gałęzią wiśni
kołysze wiatr

Haiku 241

Gdzie jesteś słowiku?
z mojego oka
spłynęła łza

28.02.2020 r.

Haiku 240

Dzień Babci -
na cmentarzu wiatr miota
płomieniem znicza

28.02.2020 r.

Auschwitz-Birkenau

Auschwitz-Birkenau,
niemiecki obóz zagłady
na polskiej ziemi -
fabryka śmierci.

Za drutem kolczastym,
niewyobrażalne cierpienia,
męki konających i całe stosy
tych, co odeszli w mrok...

Inni przez komin ulecieli
czarną chmurą dymu, a popiół
na wszystkie strony świata,
rozsiewał wiatr.

Błagalne słowa modlitwy
o wybawienie, zamierały
na zsiniałych wargach gdy
podchodziła śmierć.

Za drutami na zewnątrz
rodzinny dom i wojenny świat.
Sen o wolności rozpłynął się
gdy opuściła nadzieja.

Auschwitz-Birkenau
piekło na ziemi, dzieło
upodlonych oprawców, katów
i ludobójców, co chcieli
zniewolić świat.

18.03.2020 r.

Lęk

Lęk
przemyka jak meteor,
wiruje w myślach,
napędza wyobraźnię
obawami zdarzeń.

Jestem na linii frontu,
rozpędzam iluzje i walczę
z czarnymi chmurami strachu
i przygnębienia.

To tylko urojenia,
rozproszone we mgle
znikają bez śladu
i wygrywam.

Zwycięstwo!
Jestem wolna
jak wiatr.

15.03.2020 r.

Śnienie

W blasku księżyca,
magiczny staje się świat,
gdy sen w inny wymiar
wprowadza nas.

Twoja twarz jawiła mi się
niewyraźnie, jakby we mgle.
Milczałeś, a ja pisałam list.
Za oknem otwartym dniało,
gdy wiatr zabrał kartkę
i moje słowa.

Nagłe przebudzenie.
Za zamkniętym oknem,
wstał świt.
I tylko szumiał wiatr
i kołysał
korony drzew.


13.03.2020 r.

Huśtawka

Huśtawka to sztuka wzlatania
i swobodnego spadania -
jak życie na paraboli czasu,
z całym bagażem ciągłych wzlotów
i bolesnych upadków.
.
Huśtawka jest jak lot ptaka,
wzbijającego się wysoko w niebo
i szybującego w przestworzach,
który zgłodniały lotem błyskawicy,
spada na swoją zdobycz.
.
Temperatura uczuć od - do,
huśtawką, amplitudą miłości,
kiedy jestem zimna jak lód,
to znów gorąca jak płomień.
.
Huśtawka - myśli rozkołysane,
balansują na krawędzi
nocy i dnia,
rozbijają się o mur.
Mają nadzieję powstać,
kolejny raz.
.
12.03.2020 r.

Za późno

Dotąd doszliśmy

dotąd doszliśmy. Tu się rozwiązały
koniec z początkiem. Przekłady Homera
na brzegu siedząc przeglądamy teraz.
Nikt nie przypływa po nas. Puste oceany.
Spokój gwałtowny. Może to już sierpień.
Może strach. Rozegrany przez nas umiejętnie.
Jest mi tak jakby już było za późno.
Może to sierpień. Ale drzew tu nie ma
a sierpień zawsze dojrzewa na drzewach.
Nikt nie przypływa. Homerycki żart
i wiatr z kamieni nam wróży jak z kart.
Nikt nie przypływa

Ewa Lipska (wiersze 1967 r.)

--------------------------------------------------------- Moja inspiracja powyższym wierszem Ewy Lipskiej Kres naszej wspólnej wędrówki nastąpił na stacji gdzie krzyżowały się tory kolejowe na wszystkie strony świata. Siedzimy z bagażami na peronie i czytamy Herberta. Pociąg nie nadjeżdża, peron jest pusty. Zrodził się niepokój. Milczenie jest wymownym znakiem niezgody i smutku. Pociągu nadal nie ma. Może już za późno na nas, na pociąg, na wszystko... 13.03.2020 r.

Najpiękniejsze chwile

Najpiękniejsze chwile,
to nie strategia planowana
i nie przewidywana,
magia wróżb.
.
Najpiękniejsze chwile,
przychodzą same
wprost nieoczekiwanie,
jak księżyc w środku dnia.
.
Najpiękniejsze chwile,
zostają w sercu
na zawsze,
jak perła na dnie.
.
8.03.2020 r.

Nie uratowała mnie powódź..

EWA LIPSKA

Nie uratowała mnie powódź
mimo że leżałam już na dnie.
.
Nie uratował mnie pożar
mimo że paliłam się przez wiele lat.
.
Nie uratowały mnie katastrofy
mimo że przejeżdżały mnie pociągi i samochody.
.
Nie uratowały mnie samoloty
które eksplodowały ze mną w powietrzu.
.
Waliły się na mnie
mury wielkich miast.
.
Nie uratowały mnie grzyby trujące.
Ani celne strzały plutonów egzekucyjnych.
.
Nie uratował mnie koniec świata
ponieważ nie miał na to czasu.
.
Nic mnie nie uratowało.
.
ŻYJĘ

EWA LIPSKA

------------ Moja inspiracja powyższym wierszem Ewy Lipskiej

* * *

Największe bitwy
toczą się w sercu
na ostrzu brzytwy.

3.03. 2020 r.

Między słońcem a deszczem

Między słońcem a deszczem,
ogarniam przestrzeń
codziennych spraw.
Odpędzam ciemne chmury,
zaklinam deszcz.
W promieniach słońca,
otulona ciszą,
chwytam słowa i barwy.
Moje tęsknoty,
napięte na strunach,
wybrzmiewają
ostatnim akordem.

2.03. 2020 r.