* * *

Doszła już do tego miejsca, skąd można uciec
albo obejrzeć się za siebie i zobaczyć
wszystko od początku.

Jej poranki budzą się teraz późno, bez pośpiechu
i trzaskania drzwiami. Z każdym łykiem kawy
nabiera dystansu i pewności.

Zrewidowane priorytety przybierają
łagodne kształty i inne kolory. Są jak zew
instynktu, jak wołanie. To jest ten najważniejszy czas.

Teraz nocą słyszy najpierw szmery w łóżeczku,
a później jego niespokojne sny i szukanie
bliskości zanim świt zajrzy w okna.Wie, że tego czasu już nigdy nie da sobie 
wydrzeć, ani tej chwili, kiedy pierwszy raz,
usłyszała słowo - mama.

Opublikowany w lutym 2018 r. w Antologii poezji pt, "Piękno słowa".