Wrzosowisko

W zamglonym brzasku wstaje dzień.
Słońce różowi błękit nieba.
Pierwsze tramwaje i autobusy
ruszają w miejski labirynt
powstającego gwaru ulic.

Za miastem - taka cisza niepojęta, 
że słychać w górze odlatujące ptaki
i brzęczenie pszczół miodnych
w przydrożnych wrzosowiskach,
usłanych niczym różowoliliowe
dywany późnego lata.

Migocą w tańcu ostatnie motyle
i kołyszą się na krzewinkach wrzosu
jak na rozbujanych huśtawkach.
Babie lato srebrzy się w słońcu,
wiatr je niesie daleko przed siebie 
zanim nie zniknie w sinej mgle.

Nadeszła jesień ze swoją paletą 
i zmienia zieleń na swoje barwy.
Poranki rodzi mgliste i chłodne,
gdy krople rosy srebrzą wrzosy.
Wiatrem szeleści w drzew koronach
i pod stopami ściele liście.

5.09.2021 r.

Z tomiku pt. "Krajobrazy słów. Wiersze wybrane", w rozdziale Pory roku.